de afgelopen maand in een notendop

Beste lezers!

Ik krijg spontaan blozend rood op mijn wangen als ik denk aan de datum van mijn laatste blogbericht. Zoals jullie ondertussen al weten, schrijf ik vaak als ik in de bus zit en de afgelopen periode heb ik vooral bij Caras Alegres stage gelopen en in de weekends vooral daguitstappen gemaakt, geen lange busritten dus.

Momenteel zit ik in de auto met twee collega’s en één van hun vriendinnen op weg naar de hoofdstad, een ritje van ongeveer 4 uur. De vriendin wordt afgezet aan de luchthaven en ik ga even een kijkje nemen hoe het met mijn postpakket staat, daarna reis ik naar Antigua, een leuk stadje in de buurt van de hoofdstad waar Annemarie en ik een nachtje zullen slapen om dan met een shuttlebus naar El Salvador (een buurland van Guatemala) te gaan, waar we een verlengd weekend zullen doorbrengen. Zon, zee en strand! Ik geloof dat ik me niet zal vervelen. Op de foto’s zag het er in ieder geval adembenemend uit! Ik laat jullie binnenkort weten hoe het surfen me bevallen is, als ik de foto’s mag geloven, zijn de golven in ieder geval zeker hoog genoeg.

Het is moeilijk om me precies te herinneren wat ik nu weer allemaal heb gedaan. De tijd is ieder geval voorbij gevlogen. Ik heb me heel erg geamuseerd in Xela en neem met veel plezier elke dag het busje naar Las Rosas om er te gaan werken. Ondertussen is het midden maart en moet ik vaststellen dat het einde van mijn Guatemala-avontuur al in zicht is. Ik ben op het punt gekomen dat ik moet selecteren in de dingen die ik zeker nog wil doen voor ik vertrek, je hoort het ik ben Xela nog lang niet beu.

Wonen

De eerste twee weken heb ik gelogeerd in een gastgezin. Ik werd er behandeld als een prinsesje, maar de nieuwsgierigheid van de mama van het gastgezin was toch weer even wennen:) (Om hoe laat was je gisteren thuis? Met wie ben je weggeweest? Wie is dat? Ga je vanavond weer uit? Waar zal je naartoe gaan? …). Er was een plekje vrij in het appartement waar ik twee jaar geleden heb gewoond, dus heb ik niet lang getwijfeld en daar een plekje vastgelegd. Ik kwam terecht in een appartement met drie kamers. Het eerste weekend woonde ik met een Argentijn en een Amerikaanse. De Argentijn vertrok echter al na het eerste weekend. Het Amerikaanse meisje heet Blanca en we hebben ongeveer een maand samen gewoond. We zagen elkaar weinig maar het was altijd prettig om elkaar de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Ik woon zelf in appartement nummer negen in Dicap en al snel kwam Eefje, een Nederlandse vriendin die ik het eerste weekend in Guatemala leerde kennen, in nummer tien wonen. Even de gang oversteken en aankloppen en ik ben binnen en dat heb ik de afgelopen tijd vaak moeten doen want ze hebben twee maal onze badkamer opengebroken, waardoor we gedurende verschillende dagen zonder water zaten, dan maar douchen, naar toilet gaan en afwassen bij de buren:). Ondertussen is het Amerikaanse meisje verhuisd en woon ik samen met een Nederlands meisje Talitha en een Belgische meisje Elke.

Taalschool + een pannenkoekenfeestje

Terwijl ik de eerste weken drie maal per week in de voormiddag Spaanse les volgde, verminderde dit nadien naar 1 maal per week. Ideaal om tijdens die ene sessie een spelletje voor de kinderen van Caras Alegres voor te bereiden, instructies voor de workshopweek, een vragenlijst te vertalen of een gesprek voor te bereiden. Ik geniet ervan om nu beter Spaans te spreken dan twee jaar geleden. Als mensen in het Spaans tegen me spreken, kan ik het meestal goed verstaan. Ik heb enkele Guatemalteekse collega’s geïnterviewd en ik kon hen goed volgen. Een conversatie in een groep Guatemalteken vraagt nog veel energie, maar met de kinderen converseren loopt dan weer wel vlot.

De taalschool organiseert elke week activiteiten en heel veel kan ik er niet volgen, want ik heb geen tijd overdag, maar het blijft gezellig om de salsa-les te volgen of op vrijdagavond een activiteit mee te volgen (een feestje voor dia del cariño (14-02), een internationale maaltijd waar iedereen iets mee naartoe brengt, een Guatemalteekse kookles met etentje,…). De taalschool is een leuke plek om nieuwe mensen te leren kennen of mensen terug te zien. Begin maart was er plots een ‘invasie’ van nieuwe vrijwilligers en Belgen. Op een of andere manier kwam ik er op om al deze mensen uit te nodigen om pannenkoeken te komen eten op het appartement. Ik zocht het recept op op internet en ging samen met een collega aan de slag. Oeps, een weegschaal hadden we niet, gelukkig was er een wiskundige logica, die ik niet helemaal kon volgen, die ervoor zorgde dat we de juiste verhoudingen hadden. De bloem was op basis van maïs, waardoor de pannenkoeken een tortilla-smaakje hadden, maar de smaak was niet het grootste probleem. Het lukte ons maar niet om deftige pannenkoeken te krijgen, de pannenkoeken zagen eruit als roerei, die we met veel plezier dan maar zelf opaten. Mijn genodigden zouden snel toestromen, dus liep ik snel naar de winkel aan de overkant van het plein om er een plan B te voorzien. Ik kocht alle benodigdheden voor croque monsieur (toast met kaas en ham) en een lekkere cake en zo ging uiteindelijk niemand met honger naar huis. Er kwam wel twintig man af op dit simpel maar gezellig idee. Spontaan ontstond er een mini-kookteam die zich stortte op het maken van croque monsieurs en pannenkoeken. Ik kwam er achter dat je meer nodig hebt in het leven dan enkel enthousiasme om een feestje te organiseren, maar toch vooral dat in Xela altijd alles goed komt.

Bezigheden bij Caras Alegres

In de namiddag (en soms ook wel eens in de voormiddag) ben ik steeds in Caras Alegres te vinden, daar ondersteun ik mijn Guatemalteekse collega’s Ruth, Ofelia en Cati bij het organiseren van activiteiten voor de kinderen die in de namiddag bij het project komen knutselen, spelen, sporten,…
Bovendien heb ik beter kunnen kennismaken met de sociale werksters van Caras Alegres, heb mee een wijkbezoek kunnen volgen met twee Guatemalteekse studenten sociaal werk en heb twee workshops mee helpen voorbereiden en uitvoeren. De doelgroep van de workshops zijn laaggeschoolde vrouwen (en soms mannen) die enkele keren per week basiseducatie volgen bij Caras Alegres. De eerste workshop ging over zelfbeeld. Samen met Gris (een van de sociale werkers) zocht ik uit hoe we dit best zouden aanpakken. We kozen ervoor om niet te vertellen waar de workshop over zou gaan, maar dit stapsgewijs samen met de deelnemers te ontdekken. De deelnemers stelden zich voor aan de hand van een kwaliteit, tekenden hun eigen lichaam op een groot papier en schreven bij de verschillende lichaamsdelen waarvoor ze deze gebruikten en stelden dit voor aan de groep. Ik vond het leuk om te merken hoeveel je tijdens zo’n oefening over iemand te weten kan komen en te weten te komen waar de deelnemers trots op zijn. Aan de hand van voorbeelden kwamen we tot het verschil tussen een zelfzeker en een niet zelfzekere houding. De deelnemers zochten in groepjes naar andere voorbeelden en aan de hand van een gezegde en een spreuk uit de bijbel legde Gris uit wat zelfwaarde en zelfbeeld is. We sloten de sessie af met een tussendoortje en een tasje thee.

De tweede workshop linkten we aan dag van de vrouw. Een dag waar ik ondertussen van overtuigd ben dat het hier nodig is om jaarlijks even aandacht te geven aan de rechten die een vrouw heeft. Bij de start van de activiteit legde Gaby (een andere sociale werkster) uit wat de geschiedenis van dag van de vrouw is en wat het belang van deze dag is. Het was een indrukwekkende uitleg. Daarna gingen de vrouwen zelf aan de slag en maakten ze een collage in kleine groepjes over wat het voor hen betekent om vrouw te zijn met de goede en slechte kanten ervan. Ik maakte zelf ook mijn collage en vond het interessant om de verschillen te merken bij de presentatie. Daarna volgde een muzikaal pakket (een werkvorm die volledig nieuw voor hen was) met allerlei vertel- en andere opdrachten die verband hadden met ‘vrouw zijn’.

Iedere dinsdagochtend mocht ik de wekelijkse vergadering volgen. Een interessante beleving want zo leer je ‘het leven zoals het is: Caras Alegres’ weer op een heel andere manier kennen en zo leer ik stilletjes het project ‘van binnen en van buiten’ kennen. Voor mijn afstudeerproject heb ik de afgelopen weken zowel de vrijwilligers als vier lokale medewerkers geïnterviewd. De vrijwilligers kregen vragen voorgeschoteld over de tevredenheid van de voorbereiding, de voor- en nadelen van vrijwilligerswerk in Caras Alegres, het contact met de collega’s, de verwachtingen voor de toekomst, … De Guatemalteekse vrouwen kregen dan weer vragen over hoe zij het vonden om met vrijwilligers te werken, over hun toekomstbeeld van de organisatie en hun tevredenheid binnen het project. Het was interessant om alle verschillende standpunten te leren kennen en zo verder te kunnen kijken dan enkel mijn eigen ervaring als student.

Verder ben ik begonnen met het opruimen van de materiaalruimte waar al het sport- en knutselgerief te vinden is. Een klus die niet in een uurtje klaar is. Ik voel me het ene moment in een rommelkot, het andere moment in een schatkamer:). Samen met Andre (de Guatemalteekse coördinator van het namiddagprogramma voor de kinderen van Caras Alegres) probeer ik iets meer structuur en orde te brengen. Ik ben al eens benieuwd of het gaat lukken.

Ondertussen werken er in Caras Alegres twintig werknemers. Ze komen niet allemaal elke dag, maar het is als vrijwilliger of student toch leuk dat je weet wie er in het project werkt en wie wat doet. Daarom heb ik foto’s getrokken van de werknemers en ben ik bezig met een fotobord waar naam en functie van de verschillende werknemers vermeld zullen worden. Ik verleg mijn grenzen en ga naar meubelmakers om de maten van de houten platen door te geven, schilder ze, vernis ze,… Die afwisseling maakt het werk erg leuk.

Bezigheden tijdens de weekends

Tijdens de weekends probeer ik iets leuks te plannen om te ontspannen en de buurt weer wat beter te leren kennen. Ik ben naar La Muela geweest, een berg die vroeger een vulkaan was, waar we een mooie wandeltocht hebben gemaakt en een leuk uitzicht hebben gehad. Wel jammer dat we op de terugweg onze waardevolle spullen hebben moeten afgeven tijdens een overval. Gelukkig waren het vriendelijke overvallers en zijn we er allemaal heelhuids van afgekomen.

Tijdens een ander weekend ben ik naar Chichicastenango geweest, een vrij kleine stad op ongeveer 2 à 3 uur van Xela. Op zaterdag vertrok ik samen met Eefje met de chickenbus (plaatselijke bus). Als je kiest voor hoog comfort, ben je bij een chickenbus aan het foute adres, als je echter kiest voor avontuur en een reis ‘beleven’ is een chickenbus echt place to be. Bij onze aankomst vonden we al snel een leuke overnachtingsplaats voor één nachtje. De buurt een beetje verkennen, even op de trappen van de bekende kerk zitten, met verbazing kijken naar de rockversie van een kerkviering, een wijntje in een plaatselijk restaurantje, … We begonnen onze zondag iets vroeger dan normaal, om zes uur waren we al uit de veren want we wilden om 7 uur op de markt zijn om als eerste bij de kraampjes te zijn en rustig rond te kunnen lopen voor de toeristenbussen aankwamen. Een keuze waar ik nog steeds erg tevreden over ben, want tegen 10 à 11 uur werd het opmerkelijk drukker. Eefje was het ideale gezelschap om urenlang souveniertjes te bekijken en te kopen. Ik had vooral een zwak voor boekjes en zakjes van alle formaten, terwijl Eefje op zoek was naar de handtas en schoenen van haar dromen. Na wat vergelijkend onderzoek vonden we allebei wat we zochten. We hopen dat de centjes die we hebben geïnvesteerd goed zullen benut worden door de verkopers:). Een kleurrijk weekend om niet snel te vergeten!

Tijdens een ander weekend heb ik mijn eerste vulkaanuitbarstingen gezien vanuit een koud maar mooi uitzichtpunt. Na een korte wandeltocht (ik had me voorbereid op een zwaardere inspanning) kwamen we bij een uitzichtpunt van Santiaguito, omdat we om vijf uur ’s morgens waren vertrokken kwamen we al om 7 uur aan op het rustpunt. Gedurende bijna twee uur konden we genieten van het uitzicht en we hebben wel 5 uitbarstingen kunnen zien (rook dat uit een berg komt). Zelfs met twee truien en een lange broek was het erg koud. We deden opwarmingsoefeningen en zongen spontaan kerstliedjes. We hadden ontvangst van Youtube op iemands gsm, dus konden we zelfs muzikale begeleiding voorzien. Op zondag ging ik naar Xocomil met Annemarie en enkele vrienden. Xocomil is een heerlijk waterpretpark, denk aan Center Parcks maar dan veel groter en dan allemaal buiten. Leuk!

Het laatste weekend bestond uit uitgaan en naar een voetbalmatch van Caras Alegres gaan kijken. Sinds kort heeft Caras Alegres een eigen voetbalploeg van jongens onder de dertien jaar. Zoals het hoort trainen ze tijdens de week onder de begeleiding van een echte voetbalcoach en op zaterdag spelen ze dan een match. Het was fantastisch om hun enthousiasme te zien. Ik ken nu niet veel van voetbal, maar dit was een leuke en spannende match om te bekijken. De tweede helft was bepalend en Caras Alegres won!

De uitstapjes zijn leuk, maar ik geniet zeker zo veel van de kleine alledaagse dingen een drankje in El Cuartito (een cafeetje op wandelafstand), live-muziek in een bar, samen koken en eten met vrienden, wat werken op het dakterras, een ijsje in het park, naar de winkel gaan en op je weg minstens drie bekenden tegenkomen, …

Nog anderhalve week te gaan en dan vertrek ik met het vliegtuig naar Mexico, voor het laatste deel van mijn reis.

XXX

Annelore