vervolg tiendaagse tour door Bolivia en Peru

In mijn vorige blog ‘nieuws uit Bolivia’ had ik jullie verteld dat ik aan een tiendaagse reis was begonnen net voor ik aan mijn stage in Guatemala zal beginnen. Ik vertelde over mijn busreis naar Copacabana (Bolivia) en mijn verblijf op Isla del Sol. Ondertussen zijn we een week verder en ben ik op het einde van de tour en weer op terugweg naar Cuzco. Moe maar tevreden start ik de busreis van 10 uurtjes van Arequipa (Peru) naar Cuzco (Peru). Tijdens deze rondreis heb ik 3 steden gezien Copacabana (met een uitstapje naar het eiland Isla del Sol), La Paz (Bolivia) en Arequipa (Peru).

Zondag 15 januari

De busreis van Copacabana naar La Paz deed ik in een microbusje. Copacabana is een toeristische stad dus het verbaasde me dat er vooral lokale bevolking op de bus zat. De busrit is vlot verlopen, al was er wel een gebeurtenis die ik niet snel zal vergeten. We reden op een hoofdweg, we reden met een behoorlijke snelheid en passeerden langs velden. Op verschillende punten stonden kinderen zonder ouders langs de kant te kijken of wat te spelen. Twee mevrouwen voor me namen drie à vier pakken koeken, vroegen om te vertragen en gooiden de pakken koeken naar buiten voor de kinderen. De koeken kwamen op de weg terecht en de kinderen renden de straat op om ze op te rapen, wat in mijn ogen levensgevaarlijk is wegens het drukke verkeer op de weg. Ik geloof dat er betere manieren zijn om deze kinderen vooruit te helpen.

Op een gegeven moment stapten enkele mannen uit het busje, later moest ook de rest van de bus uitstappen. Ik had gelezen dat er een punt was op de weg naar La Paz waarbij je een rivier moet oversteken met een bootje. Ik had dus een vermoeden waarom we stopten, maar niemand legde uit wat er precies moest gebeuren, dus volgde ik als een bezetene een van de passagiers van ons microbusje. Dat was belangrijk, want er waren heel veel busjes die op dit punt stopten en overstaken met verschillende bootjes. Ook de bus stak over met een boot, maar het was verboden om over te steken met passagiers in de bus. De opdracht was dus om aan de overkant de juiste bus terug te vinden, liefst exact dezelfde want mijn bagage was er op het dak gebonden:).

We kwamen na drie à vier uur aan in La Paz. We stopten niet bij een busterminal, maar op een drukke plek midden in de stad. Het was al donker, dus ik was blij dat ik een hostel had vastgelegd. Ik vroeg hulp aan een man die op ons busje zat om een veilige taxi te zoeken.

Een Nederlands meisje op de bus had me verteld over een hostel dat ‘Bacoo’ heet in La Paz, dus had ik dat vastgelegd. Zoals de website al deed vermoeden( http://bacoohostel.com ), was dit een grote jeugdherberg met een hoog festivalgehalte. Ik sliep in de kamer die ‘orphanage’ heette, een kamer waar tien stapelbedden dicht bij elkaar stonden. De andere kamers hadden minder bedden per kamer, maar de prijs om daar te slapen was dan ook iets hoger. Er was een gezellige bar, waar ook gegeten en ontbeten werd en waar mensen met hun laptop op internet gingen. Er verbleven veel mensen in dit hostel, je zegt tegen veel mensen ‘hallo’ bij het kruisen van je wegen, maar er zijn in mijn ogen te veel mensen om echt vlot en spontaan contact te leggen met anderen.

Maandag 16 januari
Lekker uitgeslapen, genoten van een eenvoudig maar lekker ontbijt en hopend op een antwoord van de meisjes Asne en Philsa, die ik in Copacabana had ontmoet en die mogelijks nog steeds in La Paz waren, bleef ik wat rondhangen in het hostel. En ja hoor, ik kreeg bericht van het Noors-Engels duo en we spraken af om 13u aan het postkantoor. Het was leuk om hen terug te zien! Ik stelde voor om naar een uitzichtpunt te gaan en hiermee werd ingestemd. We gingen met een plaatselijk microbusje naar de hoger gelegen delen van de stad. Het was er erg gezellig, behoorlijk druk en er waren weinig toeristen. We keken wat rond bij de marktkraampjes, aten een plaatselijk menu voor 1 euro en verkenden de buurt een beetje. We sloten de uitstap af met een fotosessie aan een plek waar je over de stad kon kijken. Wel een uitdaging om mensen uit te zoeken die je je camera wil toevertrouwen om een groepsfoto te maken. Hoe herken je betrouwbare mensen?

We reden met een microbusje terug naar de stad en gingen naar de busterminal om ons te informeren over de volgende busrit . Ik kwam er te weten dat het niet mogelijk was om ’s nachts naar Arequipa (een bekende stad in Peru) de reizen aangezien de grensovergang ’s avonds sluit. Ik besloot dus nog een nachtje extra in La Paz te blijven en op woensdag te reizen.

Later op de avond spraken ik met de meisjes af in de bar van mijn hostel. Tijdens het opeten van mijn broodjes in de bar, maakte ik kennis met een Argentijnse fotograaf, die momenteel in Duitsland woont. We hadden een boeiend gesprek en later voegden de meisjes zich bij ons. Het was een heel gezellige avond. We hebben over de meest uiteenlopende thema’s gebabbeld en met fijn gezelschap kwam deze bar veel meer tot zijn recht.

Dinsdag 17 januari
Tegen de middag had ik opnieuw afgesproken met Asne en Philsa aan het postkantoor. Ook Christian, de Argentijnse fotograaf, was uitgenodigd, maar die kwam niet opdagen. Het plan van vandaag was ‘valle de la luna’ (de maanvallei) bezoeken. Met een microbusje waren we een uurtje onderweg, nog even iets eten in een plaatselijk restaurantje en toen kwamen we te weten wat die valle de la luna precies was. Het is moeilijk in woorden weer te geven. Het waren kloven, kraters, bergen,… in een zandachtig materiaal. Het was erg mooi om te zien en je kon via een aangegeven weg op/in/langs de valle de luna wandelen. Ongetwijfeld een unieke ervaring om dit soort landschap te bewonderen. Af en toe wat regen kon de pret niet bederven.

Terug aangekomen in het centrum, dronken we samen een theetje en waren we verplicht om weer afscheid te nemen, want die avond (Asne en Philsa) of de ochtend erop (ik) zouden we elk een andere richting uit reizen. Het was fijn om deze meiden te ontmoeten.

Ik maakte nog een behoorlijk grote wandeling door La Paz en ontdekte de minder toeristische plekjes van de enorm grote stad. In het hostel zag ik Christian nog even terug en maakt in mijn rugzak klaar voor vertrek want de volgende ochtend stond de busreis naar Arequipa te wachten.

Woensdag 18 januari
Op woensdag ging de wekker om 6 uur af, iets vroeger dan anders, want om 8 uur wou ik bij de busterminal zijn. De bus vertrok om 8u30 en de aankomst was verwacht tegen 19u30 in Arequipa met één overstap in Puno, de stad waar ik bij de heenweg al eerder een overstap had gehad. Ik sliep heerlijk tijdens de eerste busrit. In Puno moesten enkel ik en een Argentijns meisje richting Arequipa. We waren onverwacht verplicht een uurtje te wachten op onze volgende bus. We wisselden ons ticket om voor de definitieve tickets voor de volgende busreis. In de bus kwamen we er al snel achter dat er de datum van de volgende dag op het ticket stond. Hoe kwam het toch dat we dit bij het wisselen van de tickets niet gezien hadden? We lieten ons niet doen en bleven erbij dat we betaald hadden voor een busrit voor deze dag, bij het wisselen van de tickets was gewoon een foutje ontstaan. Ik was blij met het Argentijnse gezelschap die met Spaans als moedertaal net iets beter op haar strepen kon staan. Ik was even bang dat ze ons zouden laten uitstappen en dat we een overnachtingsplaats ter plaatse moesten zoeken, maar zonder echt veel discussie mochten we blijven en de overgebleven plekjes opvullen.

’s Avonds in de stad aangekomen, deelde ik een taxi naar Tambo Viejo (http://www.tamboviejo.com/ ), een hostel dat ik via internet gevonden had. Ik werd vooral aangetrokken door de Nederlandstalige info die ik op internet kon vinden. Dit hostel werd uitgebaat door een Peruaans-Nederlands koppel (al heb ik deze nooit ontmoet, want ze waren in de hoofdstad). Het hostel was iets buiten de stad gelegen en was erg mooi van inrichting. Deze plek riep meer de sfeer op van een hotel dan van een jeugdherberg. Ik had een kamer in een gedeelde slaapkamer gevraagd, maar bij gebrek aan andere gasten, kreeg ik een eigen kamer met eigen badkamer er toilet. Mooi ingericht en proper. Echt een koopje voor 25 sol, zo’n 6 à 7 euro.

Donderdag 19 januari
Ik genoot van een heerlijk ontbijt in de tuin van het hostel. Een pistoletje, een theetje, verse fruityoghurt, fruitsla, … Over een gezonde start van de dag gesproken! Er waren nog steeds geen andere gasten te bespeuren.

Ik trok de stad in en stond voor de moeilijke opdracht om een goede tweedaagse trekking vast te leggen naar de Colca Cañon bij een agentschap. Er waren tientallen agentschappen, maar in mijn reisboek had ik gelezen dat veel niet te vertrouwen waren of een programma aanboden dat niets zo interessant was. Ik ging binnen bij een agentschap, luisterde hoe ze hun ingestudeerde verhaaltje afdreunden en probeerde wat verstandige vragen te stellen. Ik schreef de informatie die ik begrepen had op, maar had geen idee hoe ik de knoop moest doorhakken welk agentschap ik moest kiezen. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een agentschap dat in mijn boek positief werd beschreven omwille van hun pedagogische aanpak.
Ik moet hen gelijk geven, het was het eerste agentschap waar ik me echt welkom voelde, waar ze op mijn tempo de uitleg deden en waar in grote lijnen wist wat je mocht verwachten:). Ik kreeg zelfs een Powerpoint te zien met foto’s. Ik was overtuigd en legde deze tour vast. De rest van de dag had ik nog tijd om de stad te verkennen en het klooster Santa Catarina te bezoeken, dat midden in de stad gelegen is. Het centrale plein van Arequipa is op elk moment van de dag erg druk, maar heel netjes aangelegd. Er zijn verschillende bankjes, waar altijd wel iets te zien is: mannen die de bijbel verkondigen, kindjes die eten geven aan de duiven, ijsjesverkopers, … Het klooster was een soort ‘stad in de stad’ met vele slaapkamertjes, eetzaaltjes, keukentjes, … Erg gezellig om door heen te wandelen. Ik zocht nog snel een plek waar ik een zaklamp kon kopen, want dat hadden we nodig op de trekking en probeerde om niet te laat terug te keren naar het hostel want om 3uoo à 3u30 zou ik opgehaald worden met een busje voor de tweedaagse trekking naar de Colca Cañon.

Vrijdag 20 januari
Deze nacht kon ik echt niet in slaap geraken, te veel denkend aan de weinig uurtjes slaap of schrik om me te overslapen? Ik wekte de eigenares van het hostel om de deur te openen en om 3u30 werd ik opgehaald aan mijn hostel. Het was een klein busje, waar je de leuning naar achter kon plaatsen. Er bleken nog drie andere mensen in mijn groep te zitten. Alle drie uit Frankrijk, al bleek later dat maar één van hen werkelijk in Frankrijk woont, de andere twee wonen in Amerika. Het gezelschap bestond uit een broer en zus en een andere mevrouw. Ik was met voorsprong de jongste, want mijn gezelschap was 31, 36 en 38 jaar oud. De gids raadde ons aan de komende uren te gebruiken om wat bij te slapen. Wat ik met veel plezier deed:).

Tegen 6 uur stopten we in een restaurantje voor een eenvoudig ontbijt en even later kregen we een vrij momentje in Cruz del Condor. Een mooi uitzichtpunt, waar je met een beetje geluk condors (een soort vogels) kon waarnemen, we hebben er heel kort eentje gezien.

Nog een klein stukje met de bus en dan begon het wandelgedeelte. Het eerste gedeelte bestond uit afdalen. Gedurende iets meer dan 3 uur volgden we de weg naar beneden. Het uitzicht was werkelijk prachtig. Dit had ik nog nooit gezien. Helemaal beneden konden we de rivier zien, waar we steeds dichter bij kwamen. Via een brug staken we de vallei over, nog even omhoog en dan wachtte ons het middageten bij de ouders van de gids. We kregen een klein half uurtje om uit te rusten en ons voor te bereiden om de actie van de namiddag. In de namiddag volgde een mix van stijgen en rechte paadjes en heel af en toe wat dalen. De gids was vriendelijk, maar hij maakte een zeer belangrijke fout. Hij heeft de groep meerdere malen verlaten voor persoonlijke vergaderingen/afspraken. Zijn zoon van +- 13 jaar was bij ons, maar deze kan een gids natuurlijk niet vervangen. Hij had bovendien niet de doos van eerste hulp bij zich. Nadia, een van mijn groepsgenoten, kreeg een astma aanval en de gids was nergens te bespeuren. Om 15u zagen we de gids even terug en vertelden hem het verhaal en vroegen ons om bij de groep te blijven. Nog even papieren tekenen, 10 minuutjes en dan zou hij weer bij de groep komen. We hebben hem niet meer gezien tot 19u, toen wij al meer dan een uur in onze slaapplek waren aangekomen. Dit was niet echt bevorderlijk voor de groepssfeer. Ik was blij als we bij de slaapplek aankwamen en genoot van een kaartspelletje en een spaghetti-maaltijd. We gingen rond 20u à 21 uur slapen, want we zouden nog voor 5 uur gewekt worden.

Zaterdag 21 januari
We zouden om 5 uur aan de tocht beginnen, om kwart voor 6 begonnen we uiteindelijk aan de tocht. Deze keer was het handig dat de Peruanen het niet zo nauw nemen met tijdsdruk, zo hadden we nog wat tijd om rustig wakker te worden. Het voorlopige ontbijt bestond uit een koekje en een theetje, maar gewapend met chocolade, koekjes en liters water, begon ik aan de tocht. Nadia, de mevrouw met astma, had besloten om met een ezel naar boven te gaan, want we zouden meer dan 1000 meter stijgen. Het was vermoeiend, maar op één of andere manier ging het verrassend goed, stapje per stapje ging ik naar boven. We konden op ons eigen tempo wandelen. Het was behoorlijk mistig, wat een mooi uitzicht verhinderde, maar daardoor was het wel lekker fris om te klimmen. Na een uur wandelen beloonde ik mezelf met vijf minuten pauze en een stukje chocolade (Twix:)). Het heeft me zelden zo lekker gesmaakt. Ik bleef wandelen zeker evenveel aftellend naar het volgende chocolaatje als naar het bereiken van de top. Af en toe luisterde ik naar mijn mp-3, ik weet het de rivier, de wind en de vogeltjes zijn ook mooi om naar te luisteren, maar ze geven me meer zin om me rustig neer te zetten dan om in een stevig tempo verder te blijven gaan, trapje per trapje.

Zonder zagen, zonder kleerscheuren, zonder flauwvallen en zonder gebruik te maken van de vele ezels die passeerden, kwamen we zo’n drie uur later aan bij het eindpunt. Heel kort even rusten, maar al snel moesten we nog twintig minuten wandelen om bij het ontbijt in een nabij gelegen dorpje te komen. Ik kon echt blijven eten. Terwijl ik normaal met 1 à 2 broodjes ruim voldoende had, kon ik er nu gemakkelijk vier op. Het deed deugd om te zitten en even tijd te krijgen om te recuperen. De rest van de dag zouden we met de bus nog enkele stops maken. Zo stopten we ook bij een badplaats, waar een zwembad was met natuurlijk verwarmd water had (het water werd verwarmd door de nabij gelegen vulkanen). Leuk om de spieren even te laten rusten.

Tegen de vroege avond kwamen we weer aan in Arequipa, we gingen ons beklag doen over de gids bij het agentschap en krijgen elk een vergoeding van 10 sol (zo’n 2,5 euro). De mevrouw belde teleurgesteld onze gids op, wat me een raar gevoel gaf, maar ik denk dat het belangrijk is dat gidsen voor de veiligheid zorgen, zeker met zo’n ravijnen in de buurt, aanwezig zijn bij je groep lijkt me daarbij erg noodzakelijk.

Ik had besloten om van hostel te veranderen. Ik had zin in een hostel waar er wat meer mensen waren en de mevrouw van het vorige hostel was niet zo vriendelijk geweest, wanneer ze te horen had gekregen, dat ik met een ander agentschap zou een trekking maken dan het reisagentschap dat aan het hostel verbonden was. Ik ging met een taxi naar ‘Arequipa Youth hostel’. Ik kon niet gepast betalen aan de taxi, dus vroeg ik aan de al iets oudere eigenares van het hostel om geld te wisselen. Ik kreeg het echt op de zenuwen van deze mevrouw. In plaats van snel geld te wisselen zodat ik mijn taxi-chauffeur kon betalen, vond ze het nodig dat ik met eerst inschreef, wat ik dan weer niet wou doen voor ik de prijs van de kamer wist en de kamer gezien had. Ze gaf me eerst een kamernummer door waar de bedden niet waren opgedekt, waardoor ik nog een andere kamer moest bekijken. Dan moest ze ook nog precies weten wat mijn plannen voor de avond waren en om hoe laat ik daarvan weer zou aankomen. Ze wou me uitgebreid uitleggen hoe ik ’s avonds weer binnen kon komen, me nog een uitzichtpunt uit een raam tonen, terwijl ik al meerdere keren voor het geld voor de taxi had gevraagd. Ik kreeg werkelijk stress van deze vrouw.

Er was nog één andere gast in dit hostel (Simon), het is duidelijk laagseizoen in de toeristische sector:). We maakten snel kennis. Het was een Franse jongen van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. We besloten samen te koken. Er was een keukentje in deze jeugdherberg. Na een bezoekje aan de winkel, begonnen we spaghetti te koken. Het was goed gelukt en we waren dan ook trots op onze creatie.

Maandag 23 januari
Dit zou de laatste dag van mijn trip worden. Een behoorlijk drukke dag want ik wou naar de markt gaan om camarones voor Joke te kopen, ik moest mijn busticket gaan kopen in de busterminal die iets buiten de stad gelegen is, ik moest uitchecken voor 11 uur en wou een tour met een paard doen in de namiddag dat ook nog vastgelegd moest worden.

Ik deed wat vergelijkend onderzoek en vond een agentschap die me een tour van twee uur met een paard kon aanbieden en een taxi kon regelen heen en terug. Ik weet niet waarom ik plots met een paard wou gaan rijden, ik heb niet zo veel met paarden eigenlijk. Misschien omdat ik bij het voorstel om paard te rijden weerstand voelde en ik dit een goed moment vond om mijn grenzen te verleggen? Maar waarschijnlijk ook wel omdat ik graag nog wat van de natuur wou genieten en ik van die toeristische tourbussen maar niks vind en ik mijn portie wandelpret de voorbije dagen al wel gehad had?

Het namiddag programma is vlot verlopen. Ik schrok wel even toen de gids van het paard ook zelf op een paard zou zitten en mijn paard aan een koortje zou begeleiden. Af en toe had ik schrik, als het paard van de gids zijn eigen zin deed en de gids hevig tegen het paard schopte en sloeg met de teugels. Zijn paard deed wat toertjes en mijn paard liep er wat achter aan en ik wachtte met gesloten ogen tot het moment voorbij was en ik weer rustig verder kon hobbelen op het paard en kon genieten van de omgeving. Er was wel veel afval en armoede te zien, maar ik denk dat het niet slecht is dat ik ook deze kant van de stad heb gezien.

Ik at vanuit een restaurantje met een prachtig uitzicht op het centrale plein en zag het er langzaamaan donker worden. Erg gezellig. Ik keerde terug naar het hostel om mijn spullen op te halen en afscheid te nemen van Simon. Met een taxi reed ik naar de busterminal om de bus te nemen waar ik ondertussen reeds drie uur op zit. Joepie, nog maar 7 uur te gaan en dus vooral dringend tijd om te gaan slapen.

XXX

Annelore