huisbezoek

Hey

Hieronder een tekstje over het huisbezoek dat ik enkele weken geleden heb gedaan: veel leesplezier!

Enkele weken geleden ben ik voor het eerst op bezoek geweest bij de familie van mijn volgcliënt. Het was een vreemde maar leuke ervaring. Ik vind het goed om zo’n dingen te mogen meemaken omdat je op deze manier ‘het leven zoals het is’ van een heel gewoon gezin leert kennen. Als toerist kan je zoiets niet meemaken. Ik zou me er als typische toerist ook niet goed bij voelen om de armoede van een ander te komen ‘bewonderen’. Voor ons als vrijwilligers ligt dit naar mijn gevoel anders, wij komen niet kijken uit ‘leedvermaak’ of ‘ramptoerisme’, maar uit een gemeende interesse voor de leefwereld van de kinderen waar wij elke dag mee werken.

Wanneer ik net terug was van het huisbezoek, schreef ik volgend bericht:
Ik ben net terug van het huisbezoek aan A. en L. Gewapend met een plannetje en hun volledige naam ging ik op pad. Vandaag waren A. en L. niet naar school gekomen, dus met hen mee terug lopen naar huis ging niet.

Ik had graag hun moeder voordien even gesproken zodat ik me kon voorstellen en kon vragen of ik hun huis eens kon bezoeken. Gisterenochtend was er een vergadering voor de ouders. Ik had gehoopt haar daar te kunnen spreken. De moeder was niet naar de vergadering gekomen, dus had ik aan A. en L. gevraagd om het aan hun moeder voor te stellen.

De weg ernaartoe is prima verlopen. Een adres van het huis had ik niet gekregen, maar wel een perfecte wegomschrijving: Eerst de weg naar J.’s huis, dan twee kleine straatjes passeren om dan een breder weggetje naar boven te nemen. De bocht volgen en dan zou ik meer huisjes zien die niet van steen maar van golfplaten zijn.
De omschrijving klopte, ik zag steeds meer golfplaten huisjes. Dus vroeg ik het maar eens om meer specifieke info. Ik vroeg naar hun namen. Maar ik had het kunnen weten ik had gewoon naar de jongen die niet kan spreken moeten vragen. De buurvrouw gooide enkele steentjes tegen het dak om mijn komst aan te kondigen. Ik ging binnen via een opening in de omheining. Ik stelde me even voor en ging op het bed zitten.

Het huis bestaat uit 1 ruimte, die in een Belgisch huis qua grootte overeenkomt met 1 kamer. Als ik binnen kwam, zag ik recht voor me 2 bedden. Een dubbel bed voor de ouders en een enkel bed voor de drie kinderen. Links van de inkom stond een hele knappe houten kast. Ik denk dat ze al vele generaties meegaat of zelf gemaakt is. Er was een spiegel in het midden en twee deuren langs beide kanten. Naast de kast en dicht bij het grote bed, was een keukenkastje en een kraantje. Voor de rest waren er geen andere meubels in de ruimte. Er lag wel overal materiaal: stapeltjes kleren, een bal, een plastieken speelgoedje, een boekentas, … Aan de muren hingen dekentjes om het huis af te schermen tegen wind en koude.

Het was even moeilijk om te weten wat te zeggen, ik zat binnen samen met de buurvrouw, maar de ouders liepen naar buiten. Ik had geen idee waarom ze naar buiten liepen, maar vond het nogal gek om achter hen aan te lopen. Dus besloot ik een praatje te maken met de buurvrouw.

Achteraf bekeken denk ik dat de ouders een fles cola gingen halen, want daar kwamen ze even later mee binnen. Lekker frisse cola, dus niet van hun huis, want daar is geen ijskast.

Toen ik enkele vragen aan de buurvrouw stelde, kwam ook de moeder erbij zitten. De communicatie verliep vrij goed. Ik verstond wat ze zeiden. Ik had goed nagedacht over wat ik vroeg en in welke volgorde. Ik wou het niet de snel hebben over de achterstand van A. omdat dit misschien gevoelig lag.

Maar al snel bleek dat A.’s achterstand geen taboe was. Al is hun kijk hierop zeer beperkt: A. kan niet praten en dat komt door een probleem aan zijn tong. Bij de baby-opvang hadden een operatie voorgesteld maar hier was de vader tegen. Het is duidelijk de man in huis die de beslissingen neemt. Hij argumenteerde dat hij de wil van God was dat A. niet sprak en dat je daar dus niet tegenin moest gaan.

Ik schreef dat ik gewapend was met een plannetje en hun volledige namen, dan ben ik nog iets heel belangrijks vergeten: cakejes van bakker Xelapan. Judith had me verteld dat iedereen dit wel kon appreciëren. En ze heeft gelijk gekregen!

Weer zo typisch van hier: de gasten (ik dus) krijgen eerst een gebakje. Ik kreeg drie cakejes op een bordje, terwijl zij er elk 1 namen.

We hebben nog wat gepraat over CA, het vrouwenproject, … Echt heel vlot praten deden ze niet, ik geloof dat ze het wat onwennig vonden. Na een dik half uurtje ben ik vertrokken, netjes langs de voordeur, dat moet ik zeker onthouden voor de volgende keer.