De laatste periode in Guatemala

De laatste weken in Guatemala waren druk, maar erg leuk. Op het einde zijn er altijd nog veel dingen die je in orde moet maken. Je moet kiezen wat je zeker nog wil gedaan hebben en alle mensen zijn van mening dat je de laatste week met alle uitstapjes meemoet, want slapen dat kan je de rest van je leven nog doen:-)
Er waren heel wat documenten die in orde moesten komen in verband met mijn volgcliënt, de Sherborne-oefeningen, de evaluatiepapieren, … We hebben ook rustig de tijd genomen om van iedereen afscheid te nemen. We hebben veel mensen ontmoet van Nederland, die zich binnenkort ook weer op Europese bodem zullen begeven. Da’s wel erg leuk, want dan lijkt het afscheid niet zo definitief. We hebben gezellig gaan eten in een tapa-zaak en een afscheidsfeestje gedaan op het terras van ons dak.

ATITLAN
Het laatste weekend ben ik naar het meer van Atitlan geweest. Samen met Ytsje was ik er een weekendje tussenuit. We zijn op zaterdagmorgen vertrokken. We hebben het stadje Panajachel bezocht, waar ongelofelijk veel kraampjes zijn met souveniers. Al die kleuren, het blijft prachtig!
We namen het bootje naar San Pedro en aten er met een prachtig zicht op het meer. We hebben er een leuk hostelletje gevonden. We hebben nog wat rondgelopen, even uitgerust (we moesten nog bekomen van het uitgaansleven van vrijdag) en lekker gegeten.

Op zondag ging de wekker op 4.15 want om 5.00 zou ik mijn tocht naar de vulkaan beklimmen. Ik ontmoette mijn gids aan de poort van het hostel en we begonnen te wandelen. Het was nog donker, we klommen beetje bij beetje waardoor we een prachtig zicht hadden over alle lichtjes van de stad. Het werd langzaamaan dag en we geraakten steeds hoger en hoger. We bleven stappen en stappen en kwamen aan het eerste uitzichtpunt, waar je het prachtige blauwe water van het meer van Atitlan ziet.

We zetten onze tocht verder, soms steile stukken, soms trappen, soms wortels over het bergpad, … Tijdens dit stuk zagen we alleen maar groen van de bomen en struiken. Nu zouden we tot aan de top geen uitzicht meer hebben. Af en toe eens rusten, maar toch vooral blijven wandelen.

We hielden nog een korte rustpauze bij een slaaphut, nog een kleine 30 minuten en toen waren we aan de top! Wat een knap zicht! Echt de moeite waard. Ik was er helemaal alleen met de gids, pas 20 minuten later kwamen de volgende wandelaars: een groep van 3 meisjes met een gids.
We hebben 3020 meter geklommen en zaten meer als 4000 meter boven de zeespiegel.

Na een tijdje begonnen we aan de terugtocht, deze leek langer als de heenweg al ging hij in tijd duidelijk sneller dan de heenweg. Rond 15u kwam ik weer aan in het hostelletje, waar ik Ytsje weer ontmoette. We aten een lekkere pizza en begonnen onze busreis terug naar Xela.

Ik hoop enkele foto’s op de blog te kunnen zetten zodat jullie mee kunnen genieten van deze tocht!

Veel liefs,
Annelore