nieuws uit Bolivia

Het is alweer een tijd geleden dat ik een blogbericht heb geschreven, dringend tijd dus om jullie op de hoogte te brengen van mijn laatste reisavonturen. Ondertussen is de reis in Chile afgelopen. Het was echt de moeite! Weer zo’n herinnering die niemand ons nog afneemt:-).

Momenteel geniet ik van mijn laatste vrije dagen voor mijn vlucht naar Guatemala, die ik op 26 januari zal nemen. Ik zal eerst vertellen over mijn huidige rondreis die op 12 februari begon en daarna zal ik vertellen wat we de laatste week in Chile nog allemaal gedaan hebben.

Op donderdag 12 februari om 22u ’s avonds, stapte ik, na een heerlijke smoskesmaaltijd met enkele collega’s van Joke, alleen op de bus naar Puno, een stad aan het Titicacameer aan Peruaanse zijde). Op een of andere manier hadden zowel Joke als ik onthouden dat ik zou reizen met Tours Peru. De dag voordien hadden we de tickets vastgelegd bij de busterminal en hadden we ons bij verschillende maatschappijen geïnformeerd en blijkbaar hadden we de foute naam onthouden.

Ik liep dus op de bus van Tours Peru af, gaf mijn bagage af om in de laadruimte in de bus te stoppen en daarna gaf ik bij het instappen mijn ticket af aan de mevrouw die vertelt, waar je zitplaats is. De vrouw merkte op dat ik bij de foute bus stond en lachte me een beetje uit. Snel mijn bagage terugvragen om uiteindelijk bij de juiste bus terecht te komen.

Ik had gekozen voor de meest comfortabele (en dus duurste) zetels in de hoop een goede nachtrust te hebben, maar dat bleek tegen te vallen. Zelfs met twee truien aan had ik het te koud om te kunnen slapen. Om half vijf werd gezegd dat we n aar buiten moesten. Alle pasagiers waren een beetje slaperig en wisten niet zo goed wat nu juist de bedoeling was.

We haalden onze bagage op, wisselden onze tickets voor definitieve bustickets en langzaamaan kreeg ik door dat het de bedoeling was dat we in deze busterminal zouden wachten tot onze volgende bus om 7u.

We waren allemaal nog wat stilletjes, maar na een tijdje namen 2 Argentijnen het initiatief voor een gesprek, ze trakteerden met koekjes, altijd goed als gespreksopener:-). Door de vraag “De donde sos” (die ik eerst niet begreep, want ‘correct’ Spaans is ‘De donde eres’. Die Argentijnen hé.) aan zowel mij als het meisje naast me, kwam ik te weten dat ze Nederlands was.
Ze had vrijwilligerswerk in Buenos Aires gedaan en was momenteel op reis voor ze weer richting Nijmegen keerde. Het was gezellig om met haar te praten en zo passeerde de tijd snel. Het Nederlandse meisje kocht nog snel een broodje en ik een fleezen dekentje (om de koude nog beter te trotseren).

De volgende bus ging van Puno naar Copacabana (stad aan het Titicacameer aan Boliviaanse zijde). Tijdens deze busrit werd ik gewekt door het Nederlandse meisje omdat ze ziek was geworden. Ik hielp haar waar mogelijk. Ze had overgegeven in een zakje en wanneer ik aan de chauffeur vroeg waar we dit in de vuilbak konden gooien, zei hij dat ze de raam moest openen en het buiten gooien. Omdat het vooruitzicht om het zakje nog 3 uur op je schoot te bewaren niet echt aantrekkelijk is, gooide ze het zoals gevraagd buiten, al voelde we ons hier ook niet echt lekker bij. Misschien willen jullie dit soort verhalen liever niet lezen, maar op één of andere manier is het heel typerend voor hier. Geef toe in Europa zie je dit soort taferelen (gelukkig) niet gebeuren.

Bij ede grens tussen Peru en Bolivia aangekomen moesten we eerst 2 stempels halen om uit Peru te mogen en dan eentje een honderdtal meter verder om in Bolivia binnen te mogen. Het Nederlandse meisje, ikzelf en het Noors meisje (Asne), hadden per ongeluk maar 1 stempel gehaald waardoor we nog een extra keer moesten aanschuiven (en heel de bus op ons moest wachten). Zo maakte ik kennis met het Noors meisje dat in totaal een jaar van huis weg zal zijn en reiwen combineert met Spaans leren voor ze aan haar universitaire studies zal beginnen.

In Copacabana aangekomen heb ik snel een leuk hostel gevonden. Samen met het Noors meisje en een Engels meisje (Filsa) deelden we een kamer met eigen badkamer en toilet.

Zaterdag 14 januari

Op zaterdag zijn we op tijd opgestaan want om 8u15 moesten we bij de boot zijn die ons naar Isla del Sol (eiland van de zon) zou varen. De tocht duurde 2 en half uur maar met zo’n mooi uitzicht en met leuk gezelschap (Filsa en Asne) om te praten is dat echt geen opgave.

We kwamen aan op het Noordelijke deel van het eiland. Bij een eiland had ik me een plat oppervalak voorgesteld met bomen en strand en wat huisjes. Isla del Sol is echter een eiland vol bergen en heuvels. Oeps, daar waren mijn sandaaltjes/sleffers niet echt op voorbereid:).

We gingen naar de ruïnes kijken en wandelden van het Noorden naar het Zuiden van het eiland. Het uitzicht was prachtig. Van op iedere hoogte en na iedere bocht kreeg je een totaal ander zicht op het meer. We zijn op heel veel uitzichtpunten geweest waar het overal waar je keek mooi was, enkel natuur, geen huisjes. Wel moeilijk om op foto vast te leggen.
Ik was blij met Asne en Filsa als gezelschap want de tocht was toch langer dan verwacht. We hebben zo’n 5 uur gewandeld. Het ging constant op en neer, rechte stukken waren echt super zeldzaam. Voor zitten en uitrusten was er geen tijd want de twee meisjes wilden graag om 15u30 een boot terug nemen.

We kwamen net iets te laat aan voor de boot, maar in Boliviaans tijdsbesef waren we dus precies op tijd. Het was jammer dat we afscheid moesten nemen, maar het vooruitzicht om rustig een nachtje op het Isla del Sol te blijven, leek me toch echt wel aantrekkelijker dan haasten om naar een volgende stad te gaan.

Ik genoot van even zitten en uitrusten met zicht op zeet, at spaghetti met kip in een rustig restaurantje en ging op zoek naar een hostel. Ik vind het altijd leuk om in verschillende hostels even naar de prijzen te vragen en de kamer en het toilet even te zien.

Bij het vierde hostel toonde ze me eerst kamers van 40 en 35 bolivianos en toen ik zei dat ik nog even verder wou kijken, toonde ze me een klein kamertje met een bed en een nachtkastje voor 30 bolivianos (3 euro). Dit vond ik prima, zeker omdat het hostel een prachtig terras had met en een gezellige eetruimte. Ik sloot de dag af met een theetje en wat lezen en ging met een tevreden gevoel slapen.

Zondag 15 januari.

Rustig wakker worden, een ontbijtje met mooi uitzicht op het meer,… Ik ken slechtere manieren om wakker te worden. Nog even wat foto’s nemen in de buurt en dan weer afdalen (heel veel trapjes) om de boot naar Copacabana te nemen. Deze boot bleek ook een kwartiertje te stoppen bij de tempel van de zon, enkele ruïnes waar we snel foto’s van mochten nemen.

Weer aangekomen bij Copacabana heb ik nog wat souveniertjes gekocht, de prachtige kathedraal bezocht en momenteel sta ik op het punt om naar La Paz 8ook in Bolivia) te reizen met een minibusje (een busrit van 3,5 uur)

Ik hoop snel mijn andere verhalen te kunnen neerschrijven.

XXX

Annelore