algemeen nieuws + een hele gewone dag ?!?

Liefste lezers,

Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is er weer een nieuw berichtje voor op mijn blog. Er is ondertussen al zoveel gebeurd dat ik bijna niet weet waar ik moet beginnen. Eerst misschien wat algemeen nieuws en dan een kort overzicht.

We wonen ondertussen bijna twee weken op het appartement. We zijn het hier al vrij gewoon. Alles went. Wat we in het begin bijzonder vonden, is nu de alledaagse realiteit geworden. De jongen die hier woont, hecht niet zoveel belang aan orde en hygiëne, maar sinds vorige donderdag is zijn vriendin van Denemarken gekomen en zij heeft een goede invloed op hem:). Ze doet af en toe de afwas en zorgt dat er wat werkruimte overblijft voor ons om te koken. De jongen houdt ook erg van muziek luisteren, dat doet hij graag er luid. Echt voor heel het appartement. Hij houdt van melige muziek en zingt graag luidop mee. Hij gilt hier ook regelmatig bij, heel bijzonder, het lijkt een beetje dierlijk. (Hij doet dit ook als we bezoek hebben.) Maar meestal houden ze het na 22.00 stil, wat ik wel erg apprecieer. Er woont ook nog een meisje uit Amerika maar haar zien we niet veel. Samen eten hebben we nog nooit gedaan, want Hanne en ik zijn de enigen die een tafel gebruiken om te eten. Je hoort hier veel lawaai van de stad, maar in het algemeen slaap ik hier prima door. Van een hele dag werken, ben ik geloof ik zo moe, dat niets me nog kan storen. We zitten hier echt aan een vrij drukke weg en soms komen er auto’s met muziek voorbij, die zijn vreselijk vooral omdat het hier enkel glas is en ze bovendien nog ongelofelijk gaan rammelen. Het is erger als een trein die voorbijrijdt. Het valt me goed mee om hier te wonen omdat we nu constant over internet beschikken (al is het wel traag), we lekker dicht bij de bushalte zitten, …

Een tweede algemeen punt is dat Hanne ziek is geweest. Ze is er echt een paar dagen totaal tussenuit geweest, vrij verzwakt, maar ik geloof dat ze nu weer snel de oude zal zijn. Ze had toch al weer zin in ongezonde dingen, dus dat lijkt me een goed teken.

Over het algemeen zien mijn dagen er als volgt uit. ’s Morgens (soms om 8.00, soms iets later) begin ik met werken in de Preparatoria, ongeveer derde kleuterklas. Ik probeer om elk kind twee keer per week Sherborne te geven. Voorlopig zijn ze verdeeld in 4 groepjes, wat op 8 sessies uitkomt. Regelmatig werk ik (nog steeds) met een jongen, die wat achter is op zijn leeftijd. De oefeningen die in de klas worden aangeboden zijn vaak veel te moeilijk en ik probeer hem op zijn niveau enkele zaken bij te brengen.

Wat het soms moeilijk maakt om hem te helpen is het cultuurverschil. Beetje bij beetje, ontdek ik hoe er hier naar mensen met een beperking wordt gekeken, wat de mogelijke therapieën voor hem zouden kunnen zijn, wat de mensen als oorzaak van een beperking bedenken, … Vandaag ben ik bijvoorbeeld te weten gekomen dat de jongen, die bijna 8 is, nu voor het eerste jaar naar school gaat.

Ik ben ook al twee keer gaan kijken in het eerste leerjaar. Er zitten twee kinderen die wat extra hulp nodig hebben en ik zoek samen met de leerkracht uit hoe ik dit best kan aanpakken. Ik ben twee keer gaan observeren in het klasje en merk toch wel enkele verschillen in hoe schrijven hier wordt aangeleerd en wat men belangrijk vindt.

De tijd die over is, help ik in het klasje. Ik ken nu bijna alle namen van de 21 kinderen en zij beginnen mij duidelijk ook te herkennen. Wisten jullie dat het hier heel gewoon is dat als een kind ’s morgens aankomt dat het een kus komt geven aan iedere leerkracht en dat ook weer doet als het ’s middags weer weggaat?

De lessen stoppen rond 12.00 à 12.15. Dit is het momentje om afspraken te maken met de leerkracht of om even mee te helpen opruimen.
Om 14.00 opent Caras Alegres de deuren. In het algemeen net voldoende tijd om thuis te gaan eten en nog even snel wat kleine zaken te regelen. Om van en naar school en Caras Alegres (de twee gebouwen liggen naast elkaar) te reizen, nemen we een microbus, niet te verwarren met de chickenbus waar ik het al eerder over had. De microbus is het best te vergelijken met een camionette. In het algemeen heb je er een 3 à 4 tal rijen met banken in die voor twee personen bestemd zijn, maar waar je regelmatig met drie op zit. Als het druk is, wordt ook alle ruimte naast en tussen de banken benut. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we er soms met meer dan 20 in zitten. We betalen 1.25 quetzal of zo’n 10 eurocent voor een ritje. (Ik vertelde dat een taxi, zo’n 20 quetzal kost, zo’n kleine twee euro, niet duur zou je zeggen, maar als je het vergelijkt met het busje, lijkt het alweer helemaal anders,… Duur en goedkoop, we beseffen elke dag hoe relatief de begrippen zijn.)

Bij Caras Alegres openen de deuren dus om 14.00, maar beginnen de activiteiten pas om 14.30. De tijd hiervoor spelen de kinderen vrij (De rolschaatsen, steps en het nieuwe skateboard zijn zo populair, het is letterlijk in de rij aanschuiven!) en zetten de begeleiders (die bestaan uit vrijwilligers maar ook uit Guatemalteekse vrouwen) het materiaal klaar. De activiteiten duren tot 16.30. Binnen die tijd is er ook een pauze waar de kinderen drinken en een stukje brood krijgen. De namiddag vliegt altijd voorbij. Op een gewone namiddag kunnen de kinderen meestal kiezen uit een knutselactiviteit of een buitenactiviteit. Een keer in de week is er karate en één keer ballet, maar dit heb ik voorlopig nog niet mee gevolgd.

Als we dan thuis komen, moeten we nog eten koken, afwassen, huiswerk maken, … Geloof je me nu als ik zeg dat de dagen hier voorbij vliegen?
Gelukkig hebben we hier geen tv, wanneer zouden we dat nog doen? :)

Annelore