weekend 6 en 7 februari

Hey!
Gisteren ben ik naar laguna Chikabal geweest. Het was een prachtige uitstap!!! Het was een activiteit georganiseerd door Sol Latino, onze taalschool.

Om 7.00 moesten we naar de kiosk in het Parque Central komen. Rebecca en Ytsje, twee meisjes die we kennen van onze taalschool en die ook vrijwilliger zijn bij Caras Alegres, gingen mee. Saskia, een andere studente van Sol Latino, ook van Nederland, ging ook mee. Een gezellig groepje begeleid door onze vaste gids, Orlando.

Onze tocht begon al om 7.00, want hoe later we boven op de berg zouden zijn, hoe minder duidelijk het zicht. Er zouden dan immers meer wolken zijn.

Voor we aan onze wandeltocht begonnen, waren we een uurtje onderweg met de bus. De wandeltocht heen was bijna de hele tijd stijgend. We waren vaak buiten adem, we hebben niet veel gepraat want dat verspilde teveel adem en energie. We bleven wandelen en beetje bij beetje kwamen we dichter bij ons doel. We genoten van het prachtige uitzicht: veel groen, het overzicht over de stad, de lokale bevolking, … We hoorden ook vaak plaatselijke muziek. We zijn meer dan 2 uur onderweg geweest, best veel, maar het was absoluut de moeite waard. Laguna Chicabal is een meer in de krater van een vulkaan. Het is niet toegestaan er te zwemmen omdat het heilig water is. We hebben lokale vrouwen en mannen er typische rituelen zien uitvoeren: denk hierbij aan bloemen op het water, gebeden, wierook en vooral veel muziek. De Mayabevolking dat we hier tegenkwamen sprak geen Spaans, maar Quiché.

Aan het meer hebben we even uitgerust en wat gegeten. Ik ben volledig rond het meer gewandeld, best groot hoor. Nog wat uitrusten, genieten,… Daarna gingen we naar een uitzichtpunt. Om daar te geraken moesten we honderden, het leken er wel duizenden, trappen op. Dat was fitness hoor, de treden waren best hoog. Vergeet hierbij de warmte ook niet. Maar op het uitzichtpunt, was je deze inspanning meteen vergeten. Je had er een prachtig zicht over het meer!

We begonnen aan de terugtocht, die uiteraard een pak sneller ging dan omhoog. Op een heel andere manier was het ook moeilijk, want zo’n steile afdaling moet je constant je eigen gewicht tegenhouden. Ik ben 1 keer gevallen, gelukkig viel de schade heel goed mee, alleen een geschaafde knie en een gescheurde broek. Ik was wel even geschrokken, maar kon er al snel mee lachen.
Opnieuw het busje in en tegen half 5 waren we uiteindelijk weer thuis.
Een uitstap die ik niet snel zal vergeten!


Vandaag zouden we naar een waterpretpark gaan, maar die activiteit is afgelast. Daarom besloten we om in de voormiddag wat schoolwerk te doen en in de namiddag San Francisco te bezoeken. Een vriend van onze huisgenote Dyde is ook met ons mee geweest. Hij is afkomstig uit El Salvador, maar woont momenteel in Antigua, een stad dichtbij Guatemala City. We hebben een chickenbus genomen om er te geraken, wat altijd de helft van het plezier is. Ze zat erg vol, lekker dicht bij mekaar. Aangekomen in het dorpje vormde alweer een steile tocht, met de stijfheid door de activiteit van gisteren was dit niet zo eenvoudig. Maar beetje bij beetje zijn we er toch geraakt. Er was een klein kerkje en er waren heel veel zwerfhonden. Op het pleintje kwamen we al snel aan zo’n 15 à 20 honden. We hebben genoten van het zonnetje, het kerkje bezocht en dan weer huiswaarts gekeerd.


Morgen beginnen we alweer te werken. Ik kijk al uit naar vrijdag, dan doen we een feestje voor mijn verjaardag (13-02) op het dak van ons appartement, het wordt vast heel gezellig.

Annelore