25 januari tot 3 februari: de belangrijkste geb.

Maandag 25-01
Op maandag zullen we elke week mee een vergadering volgen met de andere vrijwilligers van het schooltje Edelac. We zijn in totaal met vijf. Er wordt ons gevraagd hoe we ons voelen op de school, wat we vinden van de leerkrachten en of we opmerkingen hebben over het schoolverloop.
We hebben heel verschillende thema’s besproken: de ongezonde voeding, het belang van beweging, het feit dat alcohol tijdens de zwangerschap tot hersenbeschadiging leidt (FAS) en hoe we dit bij een nieuwe generatie kunnen proberen voorkomen door op tijd te beginnen met educatie, huiswerk, de omgang van de leerkracht met de kinderen, de nood aan een vaste therapeut, …
Bij een therapeut denken ze hier meteen aan iemand die met de kinderen praat, terwijl ik eerder dacht aan iemand die kinderen helpt bij rekenen, schrijven, … De man vertelde me dat er kinderen zijn die alle woorden aan elkaar schrijven en vroeg specifiek aan mij of dit een psychologisch of fysische probleem was. Ik heb geen flauw idee, ik heb die jongens nog nooit gezien:) (Volgens mij verwarren ze een blanke therapeut soms met een helderziende.) .
Op maandagnamiddag volgen we steeds Spaanse les. Deze zien er nu wel iets anders uit dan toen we dagelijks les hadden. Ik neem vaak spelletjes, puzzels, … om te oefenen in het Spaans voor ik ze met de kinderen speel. Ik stel vragen over momenten waarin ik me niet goed kon uitdrukken of laat een geschreven document verbeteren. Voor de rest maken we oefeningen op de verleden tijd of doen we een praatje over de cultuurverschillen tussen Europa en hier.


Dinsdag 26-01
Vandaag was de eerste dag dat ik mee ging volgen bij Caras Alegres. Er waren veel vrijwilligers op het project, waardoor ik me soms wat verloren voelde, maar ik wist meteen dat dit wel goed zou komen met de tijd.
’s Avonds hebben Hanne, Rebecca, Ytsje en ik een sessie Yoga gaan volgen. We waren een tijdje geleden een Belg tegen gekomen die een Yoga-huis had geopend en daar zijn we dus dinsdag eens naartoe geweest. Het was bijzonder. We moesten ons in allerlei posities zetten, soms best moeilijk om het evenwicht te bewaren en dan bewegingen doen die steeds rapper gingen. Onze ademhaling volgde het ritme van de beweging, steeds sneller dus.
Het leukste moment vond ik zelf als het licht werd gedoofd en er enkel een zacht muziekje te horen was. De leraar kwam één voor één ons lichaam losschudden. Nadien kwamen Rebecca en Ytsje nog even foto’s kijken, wat hebben we er al veel verzameld zeg!


Donderdag 28-01
Vandaag kwam Judith, onze stagebegeleidster, de oprichtster van Caras Alegres en onze hulp in nood voor elk probleem, kijken naar mijn Sherborne-sessie. Ze zat op een stoel, zweeg en keek toe, de kinderen waren zo bezig met de bewegingsoefeningen dat ze haar niet eens leken op te merken.


Vrijdag 29-01
Vandaag was het verjaardags-dag bij Caras Alegres. Ik vond het heel geslaagd en vond het de leukste namiddag van de week. Er waren heel wat kinderen. Deze werden in vier groepen gedeeld, van klein naar groot. Ieder groepje ging naar z’n eerste activiteit. Ik stond bij het water overdragen. De kinderen werden in twee ploegen verdeeld. Om de beurt moest iemand van de ploeg lopen met een bekertje met water. In het bekertje zaten gaatjes zodat er water uitliep. Het bijzondere was dat het bekertje niet mocht vastgehouden worden met de handen maar met twee reuze-mikadostokken. De kinderen deden goed mee, ze gingen er echt in op. (Hiervan moet je de foto’s echt gezien hebben! Of zijn ze alleen voor mij leuk omdat ik erbij was?)
Ik verschoot ervan dat niemand boos werd als hun ploeg verloren was of als een teamgenoot per ongeluk een bekertje liet vallen. Ze waren op een leuke manier competitief. Natuurlijk probeerden er een aantal kinderen het bekertje met de handen te dragen. Als ik dit zag, liep ik heel rustig naar hen toe en kieperde hun bekertje om. Ik had verwacht dat hier hevige reactie op zou komen, maar niemand reageerde positief (gejuich) of negatief (protest, de andere ploeg saboteren, …).
Eén keer schopte iemand expres het flesje van de andere ploeg om. Ik vond dit niet kunnen en ging naar de andere ploeg en goot nog meer uit hun flesje. Opnieuw reageerde niemand heftig, ze keken me even aan en speelden gewoon rustig verder. Misschien vonden ze het rechtvaardig, dat ik dat deed? Misschien durfde niemand reageren? Zou het anders zijn als iemand deed die ze al beter kenden? Misschien waren ze zo bezig met het spel dat ze geen tijd wilden verliezen?
Ik vond het leuk om bij deze activiteit te staan omdat ik hier echt een nuttige functie had, een soort van scheidsrechter. In het algemeen loopt het niet zo goed af als kinderen elkaar er op moeten wijzen wat mag en niet mag.
Nadat de vier groepen gepasseerd waren, volgde er melk en taart. Hier kennen ze wat van taart bakken hoor! De kinderen genoten er zichtbaar van en vertrokken langzaamaan huiswaarts.
’s Avonds volgde ik Salsa-les, gingen we iets drinken en gingen we uit naar ‘La Rumba’. Even lekker de gedachten verzetten!


Zaterdag 30 januari
Een weekenddag zit hier als snel gevuld met de gewone dingen: de was naar de wasserette brengen, naar de winkel gaan, afwassen, … Hanne voelde ze zich niet zo lekker dus deed ik het even alleen.
Toen in de namiddag de pijn in de rug te ernstig werd, belden we iemand voor hulp. We wilden graag een dokter bezoeken, er werd ons meteen aangeraden om naar het ziekenhuis te gaan voor onderzoek. Na onderzoek afgewisseld met wachttijd, volgde de diagnose ontsteking van de darmen door een of andere bacterie.
Ik wou snel even naar België bellen om de verzekeringen op de hoogte te brengen. Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nog voor ik het verhaal goed had kunnen vertellen, was het geld van de gsm op. Dan maar een plek zoeken om internationaal te bellen, wat een zoektocht! Uiteindelijk toch een plek gevonden, met de taxi teruggekeerd, Hanne opgehaald en huiswaarts gekeerd.


Zondag 31 januari
’s Morgens ben ik op pad gegaan Op zoek naar medicatie, fruit, fotokopieën en knutselgerief voor de komende projectweek. Wanneer ik vroeg om een winkel waar mijn knutselgerief verkocht, vertelde men me regelmatig dat die winkels nu gesloten zijn omdat het zondag is. In de week heb ik echt geen tijd en zin om dit soort zaken te regelen dus zette ik door en ging op weg naar een speelpleintje waar we tijdens de periode in ons gastgezin wel eens kwamen. Daar waren er vele winkels open in het weekend. Na zo’n drie uur ronddwalen, kwam ik trots thuis met al wat ik gewenst had.
In de namiddag kon ik dan eindelijk aan mijn huiswerk beginnen.


Maandag 1 februari
Een hele gewone dag met stage in de voormiddag, een vergadering op de middag en Spaanse les in de voormiddag. Vandaag kregen Hanne en ik slecht nieuws te horen.
Na de Spaanse les kreeg ik van Hanne te horen dat het de komende dag geen Caras Alegres zou zijn omdat er een meisje gestorven was. Dat is nieuws dat je raakt en dat ook heel wat vragen oproept. Wat is er gebeurd? Had het voorkomen kunnen worden? Had het anders geweest in Europa? Ik dacht ook aan de moeder, vader, broers, zussen, … Want je eigen dochter verliezen lijkt me een van de meest vreselijke dingen dat je kan meemaken.


Dinsdag 2 februari
Vandaag kwam ik te weten dat Ofelia, het meisje dat overleden was, op onze school zat, in het eerste leerjaar, de klas van Annette. Het viel vandaag heel erg op dat er een verschil was tussen hoe wij, Europeanen omgaan met de dood en hoe dat hier wordt gezien. Geen van de leerkrachten huilde, hier troost men zichzelf met het idee dat Ofelia, nu bij God is.
Toen ik terug in de klas kwam met de kinderen had ik verwacht dat er zeker met de kinderen over gepraat zou worden of een activiteit zou worden rond gehouden. Dit was niet het geval, er werd letterlijk met geen woord meer over gepraat en het gewone leven ging verder.
In de namiddag ben ik meegegaan naar de begrafenis. Dit was geen misdienst in een kerk, maar een aantal gebeden aan een graf, helemaal bovenaan een berg gelegen. Omdat de familie arm was, stelde het graf niet meer voor dan een hoop zand met enkele bloemen erover. Rond het graf van Ofelia, waren nog veel hopen zand (= begraafplaatsen). Vele mensen liepen over het zand heen. Enkele graven hadden wel een steen, hier ging men vaak op staan of op zitten. Dit zou in België nooit mogelijk zijn. Rond de put werden gebeden opgezegd, nadien werd de kist in de grond gebracht en bedekt met zand. Nadien kreeg iedereen een plastieken bekertje met cola. We schoven aan om de moeder en de vader een knuffel te geven. Er was ongelofelijk veel volk en dit allemaal slechts 1 dag na haar dood. In België zou het nooit mogelijk zijn om een begrafenis in zo’n korte tijd klaar te krijgen.


Woensdag 3 februari
Vandaag gaf Anne, de andere vrijwilligster van Preparatoria, de gedoneerde legoblokken aan de kinderen. Dit speelgoed kende de kinderen niet, ze waren er erg blij mee!
Vandaag heb ik mijn vragenlijst met vragen over de jongen die ik volg met de leerkracht van Preparatoria overlopen. Ik ben toch wel wat meer over hem te weten gekomen. Het is best hard om te horen in welke omstandigheden hij groot wordt gebracht. Als je de kinderen in de klas vrolijk ziet spelen, dan vergeet je al snel dat ze thuis erg weinig bezitten.


Zo dat was een hele boterham, maar blijkbaar is het je toch gelukt om het helemaal te lezen :-)


Vele groetjes
Annelore